|
Bericht van: Luc vervecken (webmaster)
Een verhaal van Johny Depoorter
Een droevig verhaal: het zal je zoon of legerkameraad maar wezen.
Mijn verhaal begint bij mijn legerdienst lichting mei 1966 bij het 14 artillerie te Werl.
Na deze lichting van mei kwamen maanden nadien nog enkele lichtingen binnen zoals
de lichting van augustus waar ik een van mijn beste legerkameraden leerde kennen
namelijk Calixte Decorte uit Ooigem. Toen ik in oktober 1966 mijn dienst vervulde in
het Ctr kwam Calixte terecht in de telefooncentrale(in het burgerleven bediende bij
de regie van telefoon) die alsook het Ctr gevestigd was in de blok van het 20 artillerie(
een Waalse eenheid). Samen deden we vele keren de nacht zodat we s’anderdaags
konden genieten van een vrije dag die we spendeerden met uitgaan in het stadje Werl.
In oktober 1966 kregen we een nieuwe kamergenoot: namelijk Willy Cousin uit
Wevelgem. Hij kwam uit een warm nest: een gezin dat bestond uit zijn ouders die een
vleesbedrijf hadden, nog een zus Christine en een jongere broer Rik. Willy was een
toffe gast, een speelvogel en van niets bevreesd. Zo zou hij tijdens de bataljonfeesten
de muur doen om zo bij zijn geliefde te zijn die was afgekomen ter gelegenheid van
deze feesten. Toen hij in verlof vertrok deden wij zijn kamergenoten dan bestellingen
van vleeswaren. Terug uit verlof strompelde Willy de kamer binnen met 2 zware
valiezen. De ene gevuld met persoonlijke spullen en de andere met fijne vleeswaren,
cervela’s, ringworsten, gedroogde worsten, rookworsten enz. Wij konden die
vleeswaren dan kopen voor een speldenprikje, zo verdiende Willy wat extra’s en zoals
de meeste weten kon een milicien ieder cent goed gebruiken.
Zo gingen de maanden voorbij en zwaaide ik af den 26 april 1967 om 23uur s’avonds.
Afscheid nemen van je kameraden die achterblijven, komt zwaar aan, vooral van mijn
vriend Calixte die nog 3 maanden het vaderland moest verdedigen. Ook van Willy de
jongen die ons hart had weten te winnen met zijn vleeswaren. Calixte zou dan eind juli
afzwaaien van het jaar 66. We hebben altijd contact gehouden, met een bezoekje, per
telefoon, hedendaags is dit per mail.
De fatale dag: op 29 september 1967. Willy Cousin beëindigde zijn militaire
dienstplicht en kwam aan bij zijn ouders te Wevelgem. Hij vroeg de sleutels van zijn
auto maar zijn ouders weigerden deze te geven. Hij wilde met enkele goede vrienden
s’avonds samen te zijn en zijn terugkeer te vieren als burger. Wat hem bezielt heeft zal
altijd een raadsel zijn maar dan is hij vertrokken met een bestelwagen of kleine
vrachtwagen van hun vleesbedrijf. Op een brug te Bissegem die over de Leie ligt is hij
door de vangrails gevlogen en zo in de Leie terecht gekomen. Alle hulp kwam te laat,
Willy was er niet meer. Voor de ouders die worstelen met een schuldgevoel een
enorme klap, voor zijn vrienden veel onbegrip. Enige tijd later zou zijn zus Christine bij
een zwaar auto-ongeluk het leven laten aan een spoorwegovergang te Wevelgem, zij
werd gegrepen door een trein. Wat kan je als ouders nog meer verdragen?
Intussen zijn beide ouders al overleden. Een paar jaar geleden heb ik het kerkhof
bezocht van Wevelgem op zoek naar een familielid waarvan de urne in de muur zit.
Achteraan de begraafplaats heb ik zo de familiekelder gevonden van de Cousins,
vader, moeder, zoon Willy, dochter Christine.
Ik vind dat dit verhaal ook eens mag vermeld worden in het gastenboek, al is dit meer
dan 50 jaar geleden. Tenslotte was dit ook een jongen die zijn dienstplicht had vervuld
te Werl bij het 14 artillerie.
Johny Depoorter.
BEKIJK OOK DE FOTOS IN HET ALBUM.
|